De grote verhuizing

Daar zijn weer! Het is nu iets meer dan een week sinds ik weer terug ben in Genua en ik voor het laatst aan jullie geschreven heb. Er is gigantisch veel in de tussentijd veranderd, ondernomen en gebeurt. 

Zoals ik in mijn laatste blog schreef, stond mijn verblijf in Genua nogal op wankelen poten. Ik moest weg bij de Pastanella's vanwege familie omstandigheden aan hun kant en waar, wanneer en hoe ik terecht zou komen was een groot vraagteken. Omdat er zoveel gebeurd is zal ik maar bij het begin beginnen.

Op zondag ben ik teruggekomen in Genua. Die avond zou ik zoiezo nog bij de Pastanella's slapen maar ik wost dat dit niet voor lang was. Het was best een rare situatie om in terug te komen, omdat ik mijn spullen niet kon uitpakken en ik nog niet wist wat er nu allemaal verwacht werd en wat er zou gebeuren. Het voelde allemaal heel gedesorienteerd. Mijn lessen voor afgelopen week heb ik daarom dan ook maar even afgezegd, omdat ik niet de tijd of de ruimte had voor een fatsoenlijke voorbereiding. 

Meer informatie volgde op maandag, toen ik een bespreking had met ms Minetti en mr. Damiano. Zij vertelde mij dat ze waarschijnlijk een gezin voor mij hadden gevonden, maar dat dit ook niet helemaal zeker was. Ik kreeg het telefoonnummer en het (verkeerde) email adress van Anna, de moeder van wat hopelijk mijn nieuwe gastgezin zou worden. Ik heb haar gelijk gecontacteerd om in gesprek te komen en dingen te kunnen regelen en die middag hebben we elkaar dan ook voor het eerst ontmoet en gesproken in het cafe van de school. Hier was ook haar zestienjarige dochter, Sara, bij. Vader is niet in het beeld. 

Uit het gesprek bleek dat het gezin het niet bepaald breed had en veel meegemaakt had. Het huis werkte aan alle kanten niet en moest dringend opgeruimd worden, volgens hen. De kamer die ik zou krijgen was eigenlijk de kamer van Sara, maar die slaapt liever bij haar moeder in bed en gebruikte de kamer dus eigenlijk nooit. Beide spraken gelukkig heel goed Engels en ik kon het vanaf minuut 1 al goed met ze vinden. Na een heel gesprek besloten we dat ik op donderdag, mijn vrije dag, naar het appartement zou komen kijken om te besluiten of het geschikt was voor mij om de laatste 2 maanden van mijn verblijf te wonen. Ik vertelde dit maandag avond aan de Pastanella's, maar dit bleek een groot probleem. Waarom? Ik moest voor woensdag middag mijn kamer uit zijn! In pure stress heb ik Anna geappt over de nieuw geleerde informatie en geprobeerd om de afspraak naar voren te schuiven. Gelukkig begreep Anna de situatie en was niet van plan om mij onder een brug te laten slapen (haar woorden) en hebben we afgesproken dat ik de volgende dag zou komen kijken naar het appartement.

Zo gezegd en zo gedaan. Op dinsdag ben ik wezen kijken naar het huis en toen snapte ik waarom ze liever later in de week wilden dat ik kwam. Het huis was namelijk een rotzooi van oude spullen, meerdere dingen werkte niet, er stond (en staat) nog een kerstboom in de woonkamer en de kamer waar ik zou gaan slapen stond helemaal vol met oud speelgoed waardoor je er amper in kon komen! Hoe kon dit ooit op tijd goedkomen?! Verder was het huis klein maar prima om de komende maanden in te verblijven ookal is het wel vrij ver van de school en kan ik het nu niet meer te voet doen. 

Woensdag was aangebroken en dus was het tijd voor mijn verhuizing weg bij de Pastanella's en op naar mijn nieuwe gezin. In de ochtend had ik nog lessen, maar in de middag zou Anna mij een mijn koffers ophalen en meenemen naar het nieuwe huis. Ik heb daarom s'ochtends en toen ik thuis kwam mijn spullen bij elkaar gezocht en in mijn koffers gestopt en gewacht tot Anna er was.  Het afscheid met de Pastanella's was heel vreemd en ongemakkelijk en dit was vooral bedanken aan de toch wel grote taalbarrière. Ik ging met Anna mee en aangekomen bij het huis werd ik naar mijn nieuwe kamer geleid.  Hier werd ik opgewacht door een knalroze bed met een deken van Assepoester en een van de mooiste uitzichten vanuit mijn raam die ik heb gezien hier in Genua. Vanuit mijn raam kom ik zelfs 's avonds de maan zien opkomen vanachter de bergen!

Van al het speelgoed was geen spoor meer te bekennen, want dit had Anna allemaal weggestopt op haar kamer en in de kasten. De volgende dag was mijn vrije dag en dus nam ik deze dag om te settelen op mijn nieuwe plek en het gezin beter te leren kennen. S'ochtends was de dochter op school en was ik alleen met Anna. Zij is heel open en heeft gelijk haar hele levensverhaal aan mij verteld.  Ze was vroeger een journalist maar gaf dit op toen Sara geboren werd en nu is het lastig om weer werk te vinden omdat er in Genua vooral gebruik gemaakt word van dezelfde journalisten als twintig jaar geleden. Ik kan het echt super meet zowel haar als Sara vinden en de band is nu al sterker dan met de Pastanella's. In Sara herken ik zelfs veel van mijzelf en we kunnen ook makkelijk uren praten samen.

Die middag ben ik naar de pier gegaan vanuit het huis om mijn omgeving beter te leren kennen aangezien ik nu helemaal aan de andere kant van de stad woon. Bij de pier staat een groot reuzenrad waarmee je een prachtig uitzicht hebt op de haven. Deze kans kon ik dan ookniet aan me voor bij laten gaan. het uitzicht was het dan ook zeker waard. 

Hierna ben ik weer naar huis gegaan, maar deze keer met de metro, omdat dit ook het transport is wat ik regelmatig zal moeten gebruiken om vanaf school weer naar huis te gaan. Dit is gelukkig wel makkelijk te doen.  

Op vrijdag heb ik eerst de hele dag op school gezeten en ook twee geïmproviseerde lessen gegeven, omdat stilzitten toch echt niet mijn ding is en een omdat de docent ineens ziek was een ik dus gevraagd was om de geschiedenisles over te nemen.  Dit ging goed gelukkig en volgende week heb ik alweer genoeg lessen op het programma staan.  Nu is dus zowel de schoolsituatie als de thuis situatie helemaal top. Ik ben dan achteraf toch wel blij meet de verandering al had de manier waarop een stuk beter gekunnen. 

Ik kan het supergoed met dit gezin vinden en we kunnen samen ook veel leuke dingen doen. Zo hebben we op zaterdag tot half 2 samen film gekeken en ben ik op zondag meegeweesd naar de rommelmarkt waar de moeder een kraampje had ik haar te helpen. Het was de eerste keer dat ze dit organiseerde in de Fiera di Genove, maar er was al meer dan genoeg aanhang van mensen die dingen wilden verkopen. Alleen de mensen die dingen wilden kopen bleven nog een beetje weg en helaas hebben Anna en ik dus ook maar 4 dingen verkocht. Een beetje jammer maar we hebben wel veel lol gehad.

Zoals jullie zien is alles gelullig dus weer op zijn pootjes terecht gekomen en ben ik zelfs blij met de verandering! Ik had het niet anders gewild en ik denk dat de komende 2 maanden helemaal top worden. Of nou ja.... 2 maanden? Het is vanaf nu nog minder dan 50 dagen voordat ik weer terugreis naar Nederland, maar daar gaan we nu nog maar niet aan denken. Nog genoeg dingen om te doen en genoeg tijd om ze te doen.